Het is vreemd hoe het leven je soms dwingt om stil te staan, om echt stil te staan en terug te kijken. De dagen, weken, zelfs jaren gaan zo snel voorbij, en ineens sta je op een kruispunt waarvan je hoopte dat het nog ver weg was. En nu op dit punt voel ik de zwaarte van elke seconde. Je bent er niet meer.

Ik wil beginnen met dank je wel. Dank je wel voor alles wat je voor me hebt betekend, dank je wel voor de vriendschap. Ook al gingen er maanden voorbij dat we elkaar niet spraken, die vriendschap die ooit ontstond bleef gewoon. Ik denk terug aan vroeger: de eindeloze gesprekken die we voerden, de momenten waarop we lachten over zaken waarbij anderen met hun ogen rolden. Ik kijk zelfs met een glimlach terug naar die keren dat we elkaar konden irriteren.

Weet je, als ik terugkijk, voel ik vooral dankbaarheid. Hoe vaak ik ook in het moment gedacht heb dat we in het leven voor altijd tijd hebben, dat de toekomst eindeloos lijkt – het is niet zo, dat voel ik nu des te meer. En dat maakt die momenten, hoe gewoon ze ook leken, zo ongelooflijk waardevol. Een simpel kopje koffie samen, dat ene telefoontje net op het juiste moment… het zijn juist die alledaagse momenten die nu zo veel meer betekenis hebben.

Toch, ondanks al die dankbaarheid, kan ik niet anders dan me afvragen of ik meer had kunnen doen. Heb ik genoeg laten zien hoeveel onze vriendschap in de voorbije jaren voor me heeft betekend? Had ik vaker de telefoon moeten pakken, meer naar je toe moeten gaan, meer moeten vragen hoe het écht met je ging? We raken zo snel verstrikt in ons eigen leven, in de drukte van alledag, dat we soms vergeten om stil te staan bij wat echt belangrijk is. Het leven gaat door en we lopen allemaal ons eigen pad.

Het is ironisch, vind je niet? Juist nu wil ik de tijd terugdraaien en de momenten waarop ik afgeleid was of ergens anders met mijn hoofd zat, opnieuw beleven, maar dan met volle aandacht. En nu je voor altijd weg bent, denk ik aan je en vraag ik me af hoe het in godsnaam zover is gekomen. Toch probeer ik, hoe moeilijk het ook is, te focussen op de vriendschap die we hebben gehad in plaats van wat we verliezen. En daarom herinner ik me de reis die we samen maakten, toen alles nog simpel en zorgeloos leek. Die herinneringen zullen altijd bij me blijven, ongeacht wat er gebeurt.

Misschien is dat de les die ik hieruit moet trekken – dat het leven niet gaat om het vasthouden aan wat we hebben, maar om het koesteren van wat we hebben gehad. Elke seconde, elk moment van geluk, is een geschenk dat we niet voor lief moeten nemen. Want niets is eeuwig, hoe graag we dat ook willen. En ondanks dat ik al van heel wat mensen afscheid heb moeten nemen in mijn leven: jouw ziekzijn en sterven geven met het gevoel dat ik nu pas echt begin te begrijpen wat belangrijk is in het leven. Niet het streven naar perfectie of succes, maar het delen van tijd en liefde met de mensen om ons heen. Het zijn de relaties die we opbouwen, de verbindingen die we maken, die ons leven betekenis geven.

Nu de tijd is gekomen dat ik je moet loslaten, weet ik dat ik dat nooit echt zal doen. Je zit diep in mijn hart. En hoewel mijn aandeel van onze vriendschap misschien niet altijd perfect was, hoop ik dat je weet dat ik wel altijd mijn best heb gedaan. Ik zie je aan de andere kant.