De stem

Ik voel de rillingen over heel mijn lijf. Ik kijk verschrikt op van mijn soep; die stem…die stem herken ik. En hoewel ik weet dat het onmogelijk is en het gewoonweg jouw stem niet kan zijn, draai ik me toch om en zoek tussen de mensen in het lunch café of ik je zie.

Ik recht mijn rug en luister gespannen. Ik probeer je stem te filteren uit alle geluiden die ik hoor. En dan ineens: daar hoor ik het: je klinkt kristalhelder door in mijn oren. Dit is de stem zoals ik me van jou heb geprobeerd te herinneren. Ik hoor weer hoe je me roept dat ik op moet staan als ik naar school moet. Hoe je me in de middag dan vraagt hoe het was in de klas. Ik hoor je ineens lachen zoals je dat deed als je me weer eens genadeloos verslagen had met kaarten. Hoe trots je klonk als ik een mooi cijfer haalde.

Jij zou nu in de tachtig zijn; is deze stem dat ook? Mijn ogen zoeken langs alle tafeltjes naar de stem. Wie is het? En dan zie ik twee vrouwen van notabene mijn eigen leeftijd druk met elkaar pratend aan een tafeltje schuin achter me zitten. Ze voeren al lachend met elkaar een geanimeerd gesprek. Voor hen staan twee glazen thee en twee broodjes op de tafel. De vrouw met de rode blouse heeft jouw stem. Ik kijk haar aan. Ze lijkt voor geen meter op je. Nee, natuurlijk niet, denk ik direct. Het is 2017; de laatste keer dat ik jouw stem hoorde was in 1981. Toen was jij begin vijftig, deze vrouw zal dat nu vast ook ongeveer zijn.

Ik draai weer terug en ongegeneerd luister ik mee met het gesprek. Natuurlijk wil ik hen niet echt afluisteren, maar de stem laat me niet los. Jarenlang heb ik geprobeerd me te herinneren hoe je klonk. Verdrietig dat ik je stem niet meer kon terughalen. Ik weet nog goed het moment dat ik me voor het eerst realiseerde dat ik echt niet meer wist hoe je eigenlijk klonk. Heel vervelend was dat. Ik zag je namelijk nog zo voor me; dat zie ik je overigens nu nog steeds, maar je stem, die was snel uit mijn herinneringen verdwenen.

Ik hoor hoe je stem praat over het lekkere broodje. Dat het je zo goed smaakt. En dat je nu toch echt wilt slagen voor dat paar laarsjes bij je nieuwe groene jurk. Ik glimlach en laat me meevoeren in mijn herinneringen. Ik droom even weg naar vroeger. Na de laatste lepel soep, drink ik mijn glas Spa rood leeg. Het wordt tijd om mijn jas aan te doen en mijn winkeldagje voort te zetten. Ik sta op, pak mijn portemonnee uit mijn tas om te gaan afrekenen. Bij het aantrekken van mijn jas draai ik me richting het tafeltje waar het gesprek vrolijk verder gaat. Even kruisen onze blikken zich; je stem knikt vriendelijk naar me en ik lach vriendelijk terug. In gedachten bedank ik deze onbekende vrouw voor dit bijzondere moment.