In ons huishouden van vier, doen er komende tijd maar liefst drie examen. De overgrote meerderheid dus. En dat maakt het dat het fenomeen ‘examen’ hier aan het thuisfront best een dingetje is. De hoofdrolspelers? Echtgenoot, dochter en zoon. Manlief hoopt binnenkort na een aantal jaren ploeteren een ‘master-opleiding’ af te kunnen ronden; Dochter en zoon staan voor hun middelbare school examen.
Alle drie gaan ze voor de buitenwereld goed gemutst en vol vertrouwen de periode in waarin ze getoetst gaan worden op alles wat hen de afgelopen jaren aan kennis is aangeboden. Ieder op de hen voor mij zo herkenbare manier, bereiden ze zich voor op dat wat komen gaat. Manlief is zoals de afgelopen jaren tijdens de studie, ook nu de rust zelve. Hij brengt veel tijd door achter zijn bureau tussen de opengeslagen wetboeken, naslagwerken, notities en onderzoekresultaten en heeft een open WhatsApp-verbinding met zijn collega-studenten om a la minute met elkaar de vraagstukken te bediscussiëren. De thee vloeit rijkelijk en het ziet er allemaal overweldigend en vooral als ‘veel’ uit. Als hij tijd heeft toert hij wat op zijn motor en als er geen tijd is zet hij zich zonder morren weer aan de studie. Mijn echtgenoot vertrouwt op zijn kennis en examenvaardigheden en vertrekt ruim op tijd richting de examenlocatie!
Dochterlief bereidt zich uiterst gedisciplineerd voor op de examens. Al maanden liggen de studieplanningen netjes uitgewerkt op het bureau en wordt nauwkeurig een dagplanner gemaakt en afgewerkt. De studeerruimte wordt goed geventileerd, fris en schoon gehouden en kan qua styling zo de VT wonen in. De studiedagen worden gestart met een smakelijke smoothie vol vitaminen en anti-oxydanten; er staat continu een vers sapje op het bureau en om de energie te behouden wordt met enige regelmaat ook een uurtje sportschool ingepland. Kortom: aan de voorbereiding kan het niet liggen; mijn dochter heeft er alles aangedaan om gezond, energiek en lichamelijk fit de examenzaal te betreden. Let’s do this! Zo goed als de voorbereiding gepland is staat ook de vervolgstudie al in de steigers! Zakken past eigenlijk niet in haar planning.
En dan mijn zoon… hem maakt het allemaal niet zo heel veel uit. Oké, hij weet dat hij examen moet doen, maar goed dat hoort er nu eenmaal bij. Hij prefereert ontspanning boven inspanning en vertrouwt erop dat hij piekt op het juiste moment. Waarom zou je weken van tevoren de kennis tot je nemen als dat een dag voor het examen ook nog kan? Voor sommige examens geldt zelfs dat je met een gerust hart je boeken dicht kunt laten en slechts gewapend met de overtuiging dat je dit gewoon kunt, aan het examen kunt beginnen. Met een welgemeend ‘het komt allemaal goed’, stelt zoonlief iedereen gerust die hem vertwijfeld vraagt of hij niet eens moet gaan leren. Hij slaapt veel en houdt zijn energiepeil op niveau door een sprintje te trekken om op tijd te zijn voor de start van het examen. Niet slagen vindt hij een aanvaardbaar risico!
Zo bereiden mijn drie schatten zich ieder op een bij hen passende manier voor op deze bijzondere tijd; ze voelen zich er goed bij en lijken niet gebukt te gaan onder overmatige spanning. En ik? Ik ben de enige die geen examen doet. Maar wat is dat afzien…. Ik sta stijf van de stress, ik slaap geen nacht meer aan één stuk door en grijp dagelijks meerdere malen de kalender om te checken of 1 van de 3 niet te laat komt of iets mist. Ik heb moeite met concentreren, drink liters koffie en troost me op de echt stressvolle momenten met veel teveel chocola. Ik denk dat je mij op de dag van de examenuitslagen bij elkaar kunt vegen….
