Mama, vandaag precies 40 jaar geleden moest ik onverwacht afscheid van je nemen. Best gek eigenlijk, want in mijn gedachten ben je nog steeds 52 en ik heb dan ook geen idee hoe je eruit gezien zou hebben of als persoon geweest zou zijn als ik je vandaag zou zien… 92 zou je zijn.  Wat meer rimpels, dat vast en zeker. Zou je vergeetachtig zijn? Een knorrepot of juist een vrolijk grappig oud omaatje? Zou je nog altijd op vrijdag naar de markt gaan en af en toe met mij bij Lunchroom Mazereeuw koffie drinken met een gebakje erbij? Zou je nog steeds boos op me worden als ik weer eens mijn kamer niet opgeruimd zou hebben?  Dat laatste hoeft trouwens niet meer; bijna wonderbaarlijk is je sloddervosdochter van vroeger getransformeerd in een gestructureerde volwassene met eerder een opruimneurose dan een opruimfobie.  Dat is dus goed gekomen. Maar dat heb je vast vanaf je wolk al gezien; je zag altijd al alles.

Ik lijk op jou
Ik keek afgelopen weekend in de spiegel en realiseerde me dat ik steeds meer op je ga lijken. Dezelfde gezichtsvorm,  dezelfde weelderige haardos… Ik weet zeker dat je nu lacht want ja, ik heb jouw dunne bosje haar geërfd, maar gelukkig ook een fijne kapper die er wat moois van maakt . Ik zie dezelfde blik, de vergelijkbare lichaamsbouw.  Allebei hadden we iets langer moeten zijn voor onze breedte.  We hebben ook nagenoeg dezelfde bloeddruk; daar ben ik dan weer iets minder dankbaar voor :-).   Ik herken zelfs de stijl  van autorijden, net effe te hard door de bocht. Ja, ik ga steeds meer op je lijken en dat is helemaal niet erg.

Veeleisend
Integendeel: zoals ik je herinner was je eigenlijk heel oké als moeder. Veeleisend; want het VWO was voor jou mijn ondergrens. Maar deed je dat niet omdat je wist dat ik het kon? Je was ook best hard, want als ik huilde moest ik mijn tranen bewaren voor later, dan had ik ze volgens jou harder nodig.  Daarin moet ik je overigens achteraf gelijk geven en ik wil erbij zeggen dat tranen van geluk hierbij ook meetellen. Je was ook sterk: je ging door in situaties waarin menigeen afgehaakt zou zijn.  Daar heb ik de afgelopen jaren regelmatig aan teruggedacht en me aan vastgehouden. Het is dus helemaal niet erg om op jou te lijken. Dat maakt het extra jammer dat ik nu de leeftijd voorbij ben waarop de vergelijkingen gaan ophouden. Al een paar jaar kan ik niet meer zeggen wat jij deed toen je die leeftijd had.

Best oud
Destijds vond ik je best oud, maar dat is een vrouw van begin vijftig in de ogen van een veertienjarige ook. Gek dat ik mezelf nu eigenlijk nog best jong vind.  Mijn jongste zoon is al zeven jaar ouder dan ik was toen jij overleed. Ik hoop oprecht dat hij en zijn zussen, over heel veel jaren, kunnen zeggen: “Onze mama? Die is al 92.  Ze heeft wat rimpels, is af en toe een knorrepot, maar eigenlijk ook een vrolijk grappig oud omaatje. Regelmatig drinkt ze met ons nog een kopje koffie met een gebakje erbij. Oud als ze is, rijdt ze nog altijd te hard en dat hele dunne bosje haar zit nog steeds netjes als ze van de kapper komt”.

Lieve mama, wat had ik dat graag over jou willen zeggen. Op een dag als vandaag nog net wat meer…